در آینه نگاه میکنم
آرام لبخند میزنم
من همانی ام که میخواستم …
اشتباه نکن…! کامل نیستم !
هنور راه زیادی مانده
با عبور سالها کمی پخته تر ، صبور تر ، آرام تر شده ام
دیگر در تلاش تغییر دیگران نیستم
درگیر اثبات خود به آنها نیستم
شاید به کلام گاهی بخواهم چیزی را که میبینم به آنها نشان دهم
اما دیگر نمی جنگم
در درون گاه آشوب میشوم از دلاشوبه ی عزیزانم
اما سعی میکنم بفهممشان !
باید قضاوت را از خود بگیرم …
این سخت میشود و گاه غیر ممکن !
اما تمرین میکنم
این روزها “چهار میثاق” را میخوانم
نسخه صوتی اش را بارها میشنوم
تا خویش را دوباره بسازم
سخت است فرو ریختن و از نو ساختن
گاهی آوار میشوم و
گاه بنایی نو
اما مهم خواستنی ست که توانستنش کنی
خیلی سخت است
خیلی دشوار
باید بارها و بارها خود را بسنجی
با خویشتن بجنگی
تحول خودهایمان به شکل درست
درد دارد
این دردی ست برای شدنی که باید بشوی!
در انتهای راه
آرامشی بهشتی ست
به دنبال آنم
برای همین لبخند میزنم
این رنج
ارزشش را دارد …
سیده لطافت سیدی _ ۹۸/۰۶/۰۲
