در راهی که میرویم از گذشته های دور تا کنون ، هر یک از ما با درد هایی متفاوت و گاه مشترک روبرو شدیم
در خودهایمان شکستیم و باز خویشتن ِ خویش را ساختیم
صبر و امید را در راه با خود هجی کردیم و بارها اشک ریختیم اما نباختیم
ایستادیم و از نو زنده بودن را در دفتر زنده گی نوشتیم
ما از نو ساختگان ِ خسته اما امیدوار با نور ِ امید همیشگی ِ خداوند باز روییدیم
لبخند زدیم و لبخند هایمان را هدیه کردیم
با اطمینان به سبزی و روشنی در راه مانده ، پاداش صبوریمان را گرفته و میگیریم
و روشنای عشق و امید در زنده گیمان جاری ست
ما خستگان ِ ایستاده ، هنوز و همیشه ریشه امید را در قلب هایمان حفظ میکنیم
ما زنده ایم …
سیده لطافت سیدی
www.rooshenaa.ir
پاداش صبر
